[:EL]Τα τελευταία χρόνια τα τρομοκρατικά χτυπήματα έχουν συγκλονίσει Ευρώπη και Αμερική. Ιδιαίτερα από τον Ιανουάριο του 2015 και την επίθεση στα γραφεία του γαλλικού περιοδικού “Charlie Hebdo”, τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο με αξιοσημείωτη συχνότητα. Ο φόβος φαίνεται να έχει ριζώσει βαθιά. Σκεφτόμαστε κάθε πιθανή μετακίνηση και πολλοί ταξιδιωτικοί προορισμοί έχουν αποκλειστεί λόγω υψηλής επικινδυνότητας. Νιώθουμε την ελευθερία μας βαθμιαία να παραβιάζεται, έχουμε άγχος για το μέλλον και το που θα καταλήξει όλο αυτό. Παράλληλα, δείχνουμε συμπαράσταση στα θύματα όλων αυτών των επιθέσεων με τον πιο εύκολο και ασφαλή τρόπο, καθώς και με περίσσεια υποκρισία: αλλάζουμε τη φωτογραφία μας στα social media στα χρώματα της χώρας που έχει πληγεί, γράφουμε συγκινητικά λόγια και στα σχόλια συζητάμε για το πόσο κρίμα είναι.
Υπάρχουν και αυτοί που νιώθουν αδικημένοι όταν δεν εμφανίζονται πολλά post για το περιστατικό τρομοκρατίας που συνέβη στην πόλη ή τη χώρα τους. Χαρακτηριστικά, μετά το συμβάν στο Bataclan στο Παρίσι, εμφανίστηκαν πολλοί που θίχτηκαν από τον καταιγισμό μηνυμάτων συμπόνιας επειδή δεν έγινε το ίδιο όταν χτυπήθηκε γειτονική σε εμάς χώρα. Οι μεν γείτονες βρήκαν την ευκαιρία να γκρινιάξουν για την Ευρώπη που δεν νοιάζεται για τα δεινά που περνούν(με το δίκιο τους) και κάποιοι Ευρωπαίοι θυμήθηκαν να επισημάνουν τη γενική αδιαφορία για όσα συνέβησαν εκτός των συνόρων μας. Κατά τα φαινόμενα η γκρίνια απέδωσε. Αργότερα εμφανίστηκαν αρκετά post με το hashtag #pray_for_Ankara. Το πρόβλημα όμως λύθηκε; Τι νόημα έχει αν εγώ γράψω κάτι για τα θύματα; Θα αλλάξει κάτι αν το κάνω; Αυτοί που γράφουν σημαίνει ότι νοιάζονται και οι υπόλοιποι όχι; Έχω την εντύπωση ότι αυτοί που ειλικρινά λυπούνται δεν έχουν όρεξη για ανόητες και άσκοπες δημοσιεύσεις.
Εκεί που θέλω να σταθώ είναι η υποκρισία, αλλά και η απώλεια της ουσίας. Με φοβερά αντανακλαστικά παίρνουμε θέση μπροστά στο πληκτρολόγιο για να γράψουμε λογύδρια αλληλεγγύης, συναδέλφωσης και ειρήνης. «Ανεβάζουμε» μαύρες εικόνες ώστε να δηλώσουμε τη θλίψη μας. Μα στην πραγματικότητα αδιαφορούμε! Η αλήθεια είναι ότι δεν μας αγγίζει καθόλου ούτε πόσοι σκοτώθηκαν, ούτε με ποιον ειδεχθή τρόπο αυτό συνέβη. Διότι παραμένει ακόμα μακριά μας. Θα μας συγκινήσει πραγματικά όταν φτάσει μπροστά στα μάτια μας, όταν συμβεί σ’ εμάς τους ίδιους. Τότε να είστε σίγουροι ότι κανένας μας δεν θα γράψει ούτε μία πρόταση στα social media. Επειδή τότε θα νιώσουμε τον πόνο. Την απόγνωση του να χάνεις αγαπητά σου πρόσωπα γιατί κάποιος υπό το μανδύα μιας θρησκείας και λόγω του κενού του μυαλού του, αφαιρεί τη ζωή αθώων ανθρώπων με απαίσιο και άρρωστο τρόπο.
Η υποκρισία όμως έγκειται και στο ότι λησμονούμε την πορεία των γεγονότων, το πώς καταλήξαμε να βρισκόμαστε σε καθεστώς τρομοκρατίας, αλλά και ποιοι είναι οι υπεύθυνοι. Πιο συγκεκριμένα, ξεχνάμε ή δεν γνωρίζουμε καν ότι η οργάνωση που αναλαμβάνει την ευθύνη για τα χτυπήματα, ανατράφηκε από τα κράτη της Δύσης. Για την ακρίβεια, δημιουργήθηκε και επεκτάθηκε με σκοπό να εξυπηρετήσει τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα δυτικών κρατών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ύστερα, το δημιούργημα απέκτησε σπουδαία δύναμη, ξέφυγε από τον έλεγχο του δημιουργού και τώρα στρέφεται εναντίον του. Όμως, όταν το δημιούργημα ήταν «συμπαίκτης» κανείς δεν διέβλεπε τον κίνδυνο. Το σημαντικότερο, κανείς δεν εξέφρασε την αντίθεση του στις θηριωδίες που συνέβησαν στα κράτη εκείνης της περιοχής, στο όνομα της αποστολής που έπρεπε να έρθει εις πέρας για χάρη των δυτικών. Οι πολίτες δεν πίεσαν τις κυβερνήσεις τους για αλλαγή πολιτικής. Τις εμπιστεύτηκαν κλείνοντας τα μάτια στο αίμα που χυνόταν. Προφανώς αυτό συνέβη επειδή η τραγωδία δεν έλαβε χώρα μπροστά τους. Ήταν πολύ μακριά ώστε να λυπηθούν και να θυμηθούν την ανθρωπιά τους.
Ωστόσο, ξαφνικά οι περισσότεροι αρχίζουν να προσεύχονται. Αλλά μόνο για τα θύματα που πέφτουν στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά εδάφη. Τώρα, ναι, απειλούμαστε. Το «κακό» είναι κοντά. Έτσι έρχεται στην επιφάνεια η ανθρώπινη πλευρά μας. Η συνειδητοποίηση των απάνθρωπων πράξεων, ο φόβος και η αβεβαιότητα. Εντούτοις, ακόμα και τώρα είναι ψεύτικα. Κάθε φορά που ακούμε για νέο τρομοκρατικό χτύπημα και συγκλονιζόμαστε, παίρνοντας το ύψος που ζητάει έλεος, στην πραγματικότητα ανησυχούμε μόνο για τον εαυτό μας. Μας τρομάζει η σκέψη του εαυτού μας στη θέση των θυμάτων. Αυτό μας κάνει να στεναχωριόμαστε στιγμιαία. Γιατί αυτό συμβαίνει και με κάθε πρόβλημα ή ατύχημα που συμβαίνει γύρω μας.
Θεωρώ πως τέτοια είναι η φύση μας και κάθε άλλη προσέγγιση προσωπικά μου φαίνεται απλώς ρομαντική. Δεν γνωρίζω αν κάποτε υπήρχε και τώρα χάθηκε η ανθρωπιά, όπως συχνά υποστηρίζουν οι γηραιότεροι. Νομίζω ότι έτσι είναι το είδος μας. Αδυνατούμε να νοιαστούμε πραγματικά για τον πλησίον μας αν δεν μας επηρεάζει άμεσα. Αυτό ξεκινάει από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις και επεκτείνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Επίσης, είναι αστεία η ευκολία που διακρίνει τις πράξεις μας. Συμβαίνει κάτι αποτρόπαιο και εμείς απλά γράφουμε για προσευχές και αλληλεγγύη! Οι προσευχές δεν οδηγούν στην παύση των πυρών. Αντίθετα, μάλλον τα προκαλούν ή αποδίδουν και χαρακτήρα θρησκευτικό, όπως δείχνει η ιστορία. Αποτελούσαν και αποτελούν όπλο εξαιρετικής σημασίας στα χέρια επιτήδειων ηγετών.
Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο ευχόμενος να σταματήσει αυτού του είδους η υποκρισία. Η κατάσταση είναι πλέον οδυνηρή για να υπάρχει αυτή η σοβαροφάνεια και η κάθε άλλο παρά αληθινή θλίψη. Δεν έχει κάτι να προσφέρει. Σε λίγο καιρό ίσως να υποφέρουμε όλοι, οπότε τα τεχνητά δάκρυα είναι αχρείαστα. Τέλος, όταν σας πνίγει το γιατί να συμβαίνουν αυτά, αναλογιστείτε ποια ήταν η δική σας θέση, καθώς και όλου του ανεπτυγμένου δυτικού πολιτισμού και σκεφτείτε τι δεν κάναμε και πόση ανοχή επιδείξατε.
Je ne suis pas Charlie
Je ne suis pas Paris
I don’t pray for Ankara
I don’t pray for Orlando
Την ευθύνη για τις πληροφορίες και τις απόψεις που εκφράζονται φέρει ο συγγραφέας.
[:]
