[:EL]
“Δούλευα ως μαία σε ένα μεγάλο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Λονδίνου, το St. George’s στο Tooting, όπου και απέκτησα πάρα πολλές δεξιότητες. Από εκεί, μεταφέρθηκα για δουλειά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό το 2015 με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, απ’ όπου και δούλευα αρχικά σε ένα ερευνητικό σχέδιο διδασκαλίας στο Μπαγκλαντές και επέστρεψα, έπειτα, στην ανθρωπιστική μαιευτική στην Ταϊτή και το Νότιο Σουδάν.
Τώρα τελευταία δουλεύω σ’ ένα μαιευτήριο στη Weston-super-Mare, νοτιοδυτικά της Μ. Βρετανίας. Αρκετό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι πολλά ζητήματα και προκλήσεις που αντιμετωπίζω είναι παρόμοια σε ολόκληρα τον κόσμο- εφηβική εγκυμοσύνη, θέματα ισχύος, ανισότητα φύλων, ερωτήματα και παρεξηγήσεις σχετικά με το τάισμα των μωρών, φόβος γέννας, αδικία απέναντι στις γυναίκες στις υπηρεσίες υγείας…”.
-
Πώς αποφάσισες να γίνεις μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα;
Μεγάλωσα παρακολουθώντας τα νέα της επικαιρότητας και ήξερα ότι ήθελα να δουλέψω με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα –καθώς πάντοτε τους αντιμετώπιζαν με σεβασμό και, κατά τη γνώμη μου, πάντοτε ήταν πολύ αποτελεσματικοί και καλοί σε αυτό που κάνουν– ήθελα να λάβω μέρος σε κάτι δομημένο το οποίο θα είχε έναν αντίκτυπο, δε θα ήταν ένα απλό χαρτί. Όλως περιέργως, απέρριψαν την αίτηση μου την πρώτη φορά, πράγμα που, εκ των υστέρων, ήταν το σωστό. Δεν ήμουν έτοιμη, δεν είχα εκτεθεί αρκετά σε περιστατικά, δεν είχα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση ή εμπειρία.
-
Η μαιευτική έχει ένα ευρύ πεδίο πρακτικής σε ζώνες συγκρούσεων τις οποίες οι περισσότεροι αγνοούμε. Μπορείτε να μας περιγράψετε τις βασικές σας αρμοδιότητες ως μαία στους ΓΧΣ;
Περιλαμβάνει κυρίως έγνοια για τις αμβλώσεις και τις υψηλού ρίσκου γέννες– πολλές γυναίκες δεν έρχονται απευθείας στις εγκαταστάσεις μας, εξαιτίας διάφορων προβλημάτων προσβασιμότητας, ή πολιτισμικών πεποιθήσεων που ορίζουν το νοσοκομείο ως τρομακτικό μέρος να βρεθεί κανείς– οπότε βλέπω πολλές παρεμποδισμένες ωδίνες τοκετού (που συχνά χρειάζονται καισαρική τομή) και πρόωρες γέννες (συχνά θεωρούμε πως οφείλονται στο στρες, όμως δεν έχουμε αποδείξεις). Ακόμη, βλέπω πολλές γυναίκες που υποφέρουν από υποσιτισμό, ελονοσία και άλλες λοιμώξεις.
Τα επίπεδα εκπαίδευσης είναι υπερβολικά χαμηλά στις γυναίκες και στα μικρά κορίτσια στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και στο Νότιο Σουδάν, και αυτό τις επηρεάζει στο να κατανοήσουν όχι μόνο το σώμα τους, αλλά και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την ιατρική συνολικά.
Επίσης, φροντίζουμε πολλές γυναίκες που έχουν υποστεί βία οφειλόμενη στο φύλο τους (βιασμούς, σεξουαλικές επιθέσεις, ενδοοικογενειακή κακοποίηση).
-
Τι είδους δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στις ζώνες συγκρούσεων με τις υγειονομικές υπηρεσίες όσον αφορά την αναπαραγωγή και τη σεξουαλική ζωή;
Η πρόσβαση σε κάποια μαία, πόσο μάλλον σε έναν γιατρό είναι πολύ δύσκολη. Αυτό μπορεί να οφείλεται είτε στην ανεπάρκεια ειδικευμένου υγειονομικού προσωπικού, είτε σε μετατοπίσεις (κινητικότητα ανθρώπων, ειδικά σε περιπτώσεις όπου υπάρχει και η οικονομική ευχέρεια). Επιπρόσθετα, η είσοδος σε νοσοκομεία ή κλινικές όπου υπάρχουν πολιτοφυλακές, οπλισμένες ομάδες και μπλόκα μπορεί να θεωρηθεί ως μη ασφαλής για τις γυναίκες, αυτό, και η έλλειψη υποδομών- με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας τρόπος μεταφοράς, ούτε δρόμος για να ταξιδέψει κανείς.
Μικρές κοινότητας και γυναίκες που ζουν σε προσωρινές βάσεις δε δικαιούνται εμπιστευτικότητα, οπότε το να επισκεφτούν μία μαία δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται, αφού όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι άνδρες, επίσης, μπορούν να έχουν περισσότερες από μία συζύγους και αυτό με τη σειρά του επηρεάζει τους δείκτες των ΣΜΝ (Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων).
Η επισιτιστική ασφάλεια είναι ένα μείζων πρόβλημα, δυστυχώς, λοιπόν, βλέπω μια επιπολαιότητα υποσιτισμού στις εγκύους και τις θηλάζουσες μητέρες.
-
Με ποιον τρόπο σας έχει βελτιώσει επαγγελματικά και σαν άνθρωπο η εμπειρία σας με τους ΓΧΣ;
Αισθάνομαι ότι μου έχει δώσει πραγματικά μοναδικές στιγμές, τόσο χαρούμενες όσο και λυπηρές. Σαν ομάδα έχουμε κυριολεκτικά σώσει ζωές, κάτι που μας είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτούμε σαν ιδέα. Γνώρισα ανθρώπους σε μέρη που δε θα είχα βρεθεί ποτέ αν δεν ήμουν με την ομάδα μου των ΓΧΣ.
Επαγγελματικά, είμαι μια καλύτερη μαία διότι έγινα, νομίζω, πιο υπομονετική, και ελπίζω να είμαι καλύτερος ακροατής. Πραγματικά απολαμβάνω να υπερασπίζομαι τον κόσμο, η φλόγα και το πάθος μου να μιλήσω εκ μέρους όσων οι φωνές πρέπει να ακουστούν είναι πιο δυνατό απ’ ότι ήταν πριν δουλέψω με χαμηλό εισόδημα και περιβάλλοντα με χαμηλούς πόρους.
Είχα το προνόμιο να γνωρίσω ανθρώπους από όλο τον κόσμο με διαφορετικά υπόβαθρα, και να τους αποκαλέσω «συναδέλφους», και κάποιους από αυτούς παντοτινούς φίλους. Ακόμη, ειλικρινά εκτιμώ τη δουλειά μου στη Μ. Βρετανία, αλλά έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε εδώ όσον αφορά τη δίκαιη πρόσβαση των εγκύων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
-
Γιατί θεωρείται τόσο σημαντική την αύξηση της ευαισθητοποίησης του κόσμου στο θέμα της αντισύλληψης σε χώρες χαμηλών πόρων;
Τον 21ο αιώνα, η δυνατότητα επιλογής του πότε και με ποιον θα αποκτήσει μία γυναίκα παιδί, αν επιθυμεί να αποκτήσει ένα, δε θα έπρεπε να είναι «διαθέσιμη» και «προσβάσιμη» σε «ορισμένες» γυναίκες. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα η δυνατότητα ελέγχου του σώματος μας. Συχνά ακούω τη φράση «Α, μα οι γυναίκες εξακολουθούν να αποκτούν παιδιά σε αυτά τα απαίσια, ρημαγμένα από τον πόλεμο μέρη»… ίσως αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο θα έπρεπε να κοιτάξουμε βαθύτερα και πιο ευσπλαχνικά. Δεν επιλέγουν πάντοτε να κάνουν μεγάλες οικογένειες εξαιτίας των παραπάνω λόγων που ήδη επισήμανα. Συμβαίνει, όμως, εξαιτίας της αδικίας. Και αυτός είναι ένας μεγάλος, συνεχής αγώνας.[:en]
A short bio…
“I worked a midwife in big London teaching hospital, St.Georges in Tooting where I learnt so many skills. From there I went to work in the Democratic Republic of Congo in 2015 with MSF (Doctors Without Borders/Médecins Sans Frontières), and from there I worked on a teaching project in Bangadesh and then back to humanitarian midwifery in Haiti and South Sudan.
Most recently I’ve been working in a birth centre in Weston-Super-Mare in the South West of the England. Interestingly, a lot of the issues and challenges I face are similar all over the globe – teenage pregnancy, power issues, gender inequality, questions and misunderstandings around feeding babies, fear of birth,inequity of women’s health services… “.
-
How did you decide to join MSF?
I was bought up watching current affairs and knew I wanted to work with MSF – as they have always been so well respected and, in my opinion, mostly very effective and good at what they do – I wanted to be a part of something structured that would have an impact, not something on paper. Interestingly, they refused my application the first time I applied – which in hindsight was the right thing- I wasn’t ready, I didn’t have enough exposure, confidence or experience.
-
Midwifery has a wide scope of practice in conflict zones that most of us are unaware of. Can describe your main duties as an MSF midwife?
It includes a lot of abortion care and high risk births – many women don’t always come straight to our facility, due to access issues, or cultural beliefs that the hospital is a frightening place to be, so I see a lot of obstructed labors(that need a caesarean section often) and premature births (often, we think this could be due to stress, but we don’t have any evidence), I see a lot of women with malnutrition and malaria and other infections.
Education levels are extremely low amongst women and girls in DRC and South Sudan, and this influences their understanding of not only their bodies, but of healthcare and medicine as a whole.
We also care for a lot of women affected by gender-based violence (rape, sexual assault, domestic abuse).
-
What kind of difficulties do women in conflict zones face regarding sexual and reproductive health?
Access to a midwife, let alone to a doctor is very difficult. This can be due to a lack of qualified healthcare staff, or displacement (movement of people, and if you have money you can leave easier). Also, access to a hospital or clinic when there are many militias/armed groups with road blocks can mean it’s not safe for women to access care, that and the lack of infrastructure – so no transport, no roads to travel on.
Small communities as well as women living in camps have a lack of confidentiality, so coming to see the midwife is not always as easy as it might appear – everyone knows everyone. Men can also have more than one wife, and this in turn affects the rates of STI’s (sexually transmitted infections).
Food security is a major issue – so I sadly see a high prevalence of malnutrition in pregnant women and breastfeeding mothers.
-
How has your experience with MSF improved you as a professional and a person?
I feel it has really given me so many special times, both happy and sad – as a team we have literally saved lives, that concept is quite hard for us to accept. I’ve met people in places i would never have gone if I hadn’t been with my MSF team.
Professionally, I’m a better midwife because I’m more patient, I think and hope I am a better listener and I really enjoy being an advocate, the fire and passion for speaking up and especially speaking up for somebody who needs their voice to be heard is even stronger than before I went to work in low income, low resource settings.
I have had the privilege to meet people from all over world from such diverse backgrounds, and call them colleagues, and some are friends for life. I also really appreciate working in the UK, but we still have a lot to do here in relation to equitable access to healthcare for pregnant women.
-
Why do you think is it so important to raise awareness on the subject of contraception in low resource countries?
Being able to choose when and with whom to have baby, if at all should not be something in the 21st century that is only ‘available’ and ‘accessable’ to ‘some’ women. It is a human right to be able to have control of your own body. Often, I hear the phrase ‘oh but women just keep on having children in these awful war torn places’… maybe we should look at this a little deeper and kinder, they are not always choosing to have large families due to the above reasons I’ve already highlighted. It’s about equity. And it’s a long, continuous fight.[:]
