[:EL]
Σεπτέμβριος 2016, Θεσσαλονίκη. Πραγματικά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αυτή η όμορφη πόλη στην οποία ζούμε ανήκει στον λεγόμενο “ανεπτυγμένο κόσμο”, ή εάν έχει γίνει κάποιο λάθος που εσκεμμένα παραβλέπουμε όλοι. Εδώ και 12 μέρες λοιπόν η Θεσσαλονίκη δεν διαθέτει μεταφορικό μέσο για τους πολίτες της, που ζει μία ακόμη κωμικοτραγική ταινία με πρωταγωνιστές τους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ και κομπάρσους εμάς τους υπόλοιπους. Και μας ονομάζω έτσι, καθώς όλοι εμείς σε αυτή την ιστορία φαίνεται να μην είμαστε σημαντικοί. Οι φωνές μας δεν πρόκειται να προκαλέσουν κάποια αλλαγή στο τελικό σενάριο, οι κόποι μας δεν πρόκειται να συμμερισθούν, οι ανάγκες μας δεν είναι το πρώτο μέλημα των άλλων. Διαφέρουμε ακόμη και από τους κανονικούς κομπάρσους που παίζουν στις ταινίες. Αυτοί αμείβονται για τον κόπο και τον χρόνο που ξοδεύουν για να βρίσκονται εκεί. Εμείς; Εμείς πληρώνουμε. Πληρώνουμε σε χρόνο, κόπο, διάθεση, μετρητά και ενέργεια. Όχι μόνο εμείς, αλλά και αυτοί οι άτυχοι “παλαβοί” που θέλησαν να επισκεφτούν την πόλη μας.
Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε πως ο λόγος για τον οποίο βιώνουμε μία πτώση του βιοτικού επιπέδου της πόλης, είναι η διάθεση ενός μικρού μέρους της να διαμαρτυρηθεί για τις εργασιακές δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Πραγματικά, το τελευταίο διάστημα η ποιότητα της ζωής στη Θεσσαλονίκη έχει δεχθεί μεγάλη πτώση. Σκεφτείτε τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν τις προηγούμενες μέρες όσοι είχαν υποχρεώσεις στο κέντρο, πόσο μάλλον οι ηλικιωμένοι ή αυτοί με κινητικά και οποιουδήποτε άλλου είδους προβλήματα. Το έργο κάποιων φοιτητών είναι δυσβάσταχτο σε περίοδο εξεταστικής, ενώ οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται καθημερινά να φτάσουν εγκαίρως στις δουλειές τους με το κυκλοφοριακό χάος που επικρατεί. Η αγορά υπολειτουργεί, ακόμα και το περιβάλλον επιβαρύνεται από το πλήθος των ανθρώπων που αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητό τους.
Αναπόφευκτα, όταν μιλάμε για μία υπηρεσία κοινής ωφέλειας ο κόσμος αρχίζει να σκέφτεται:
“Ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να επηρεάσουν σε τέτοιο βαθμό την καθημερινότητά μου’’;
Κάπως έτσι σήμερα στη Θεσσαλονίκη έχει δημιουργηθεί μία ισχυρή και εχθρική στάση εναντίωσης προς αυτό το μικρό μέρος του κοινωνικού συνόλου της και αυτό που έχει σημασία για όλους είναι το αποτέλεσμα. Είναι δηλαδή συνετό και παραγωγικό να έρχεσαι αντιμέτωπος με όλη την πόλη, για να εκφράσεις αιτήματα τα οποία στην πραγματικότητα αφορούν τη διοίκηση του οργανισμού σου; Δεν θα ήταν αποδοτικότερο αν αντιμετωπίζαμε τα προβλήματά μας με σεβασμό προς το εξωτερικό περιβάλλον μας, διατηρώντας πάντα την αίσθηση πως ανήκουμε σε ένα σύνολο; Πώς αλλιώς θα επιβιώσουμε όλοι μαζί; Πιθανώς με τέτοιον στυγνό εκβιασμό, οι φορείς εν τέλει να υποκύψουν και να ικανοποιήσουν τα (δίκαια) αιτήματα των εργαζομένων βραχυπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα όμως; Σε λίγες μέρες θα έρθει ένας νέος μήνας και θα βρει τους πάντες στο ίδιο ακριβώς σημείο, ή μάλλον σε ένα χειρότερο. Οι εργαζόμενοι αυτοί θα στιγματιστούν, θα επικρατήσει ένα αίσθημα αδικίας. Οι επόμενοι “αδικημένοι” θα εναντιωθούν στην ίδια τους την κοινωνία προκειμένου να απαιτήσουν και οι ίδιοι περισσότερα. Θα δημιουργηθούν περαιτέρω προβλήματα, περισσότερα αρνητικά συναισθήματα. Θα επικρατήσει απλά ένας φαύλος κύκλος αποδόμησης, αυτού που θέλουμε να λέμε ελληνική κοινωνία, εάν φυσικά αυτός δεν βρίσκεται ήδη σε ισχύ.
Ουσιαστικά, δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι σε έναν κόσμο που εξελίσσεται ταχύτατα, ούτε υπάρχει πλέον χώρος για εγωιστικές και απαρχαιωμένες πρακτικές που αποτυγχάνουν εδώ και δεκαετίες. Γιατί αν κάτι εισπράττω έντονα τις τελευταίες μέρες από τους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ, αυτό είναι ο εγωισμός τους. Εγωισμός που μεταφράζεται στο πόσο εύκολα αποφάσισαν να φέρουν σε δυσχερή θέση τους κατοίκους της ίδιας τους της πόλης, αποφεύγοντας οποιαδήποτε σκέψη για κάποια διαφορετική αντίδραση που θα “τιμωρούσε” αυτούς που έπρεπε. Αποφεύγοντας ακόμη και την προσπάθεια να δώσουν στους πολίτες της Θεσσαλονίκης να καταλάβουν πως υποφέρουν και πως για μια φορά, ίσως θα άξιζε να κάνουν κάτι όλοι μαζί, για να λύσουν συνολικά τα προβλήματά τους.
Ίσως λοιπόν η συγκεκριμένη διαμαρτυρία να ήρθε να μας υπενθυμίσει πως έφτασε η ώρα να μάθουμε επιτέλους από τα λάθη μας και να τα αφήσουμε στο παρελθόν. Τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε αυτή η επίσχεση την καθιστούν ανεπίτρεπτη και παράδειγμα προς αποφυγή για το μέλλον. Εμείς ως φοιτητές, αυτοί που σε μερικά χρόνια θα διαμορφώνουμε την κοινωνία με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας, είναι καλό να κοιτάμε στο παρελθόν για να μάθουμε να αναγνωρίζουμε το σωστό και το λάθος από τις διδαχές του. Πρέπει να αποκτήσουμε το αίσθημα της ολότητας σαν κοινωνία, να γίνουμε άνθρωποι με αξίες, να μάθουμε να μένουμε πιστοί σε αυτές και να μην τις προδίδουμε για χάρη της επιχείρησής μας, των χρημάτων, ή οτιδήποτε στον κόσμο. Και αν μη τι άλλο, πρέπει όχι μόνο να το καταλάβουμε αυτό εμείς οι ίδιοι, αλλά να το μεταλαμπαδεύσουμε και στους υπολοίπους. Ώστε να έχουμε έστω και μια αχανής ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι στο μέλλον, σαν άτομα και σαν σύνολο.
[:]
