[:EL]
Είχες μια δύσκολη μέρα στην σχολή ή στη δουλειά; Δεν έχει σημασία, τώρα είσαι σπίτι. Χαλαρώνεις. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις ειδήσεις, πεινασμένα παιδιά, πολέμους, καταστροφές, ορδές από πρόσφυγες, οικονομικές φούσκες. Νιώθεις θλίψη, αποστροφή, ή μπορεί και άγνοια και αδιαφορία. Πέφτεις για ύπνο και έχεις ένα παράξενο όνειρο, γλιστράς μέσα στην ιστορία της φτώχειας. Η σύγχρονη μορφή της έχει, μάλλον, να κάνει με κάτι παραπάνω από την ανισότητα. Η οδύσσεια σου ξεκινάει μέσα στον χρόνο, είσαι ένας απ’ αυτούς…
Είσαι ένα προϊστορικό αγόρι ή κορίτσι, η μαμά σου δεν έχει ψυγείο κι εσύ σίγουρα δεν έχεις κάποιο i-pad. Η εποχή των παγετώνων έρχεται και γίνεσαι ένα τέλεια διατηρημένο έκθεμα σε κάποιο μουσείο. Τώρα, είσαι στη Λίθινη εποχή και απουσιάζουν βασικές ανάγκες, φαγητό, νερό, υγιεινή. Εκτιμάται ότι θα ζήσεις μέχρι τα 35. Τα χρόνια έχουν περάσει, βρίσκεσαι σε ένα αμφιθέατρο στην Αρχαία Ελλάδα. Ήρθες να δεις ένα έργο αλλά δεν έχεις χρήματα οπότε το βλέπεις κάπου κρυφά. Ένα πρόσωπο του έργου είναι η Πενία. Πρώτη φορά θα γίνει νύξη για την μάστιγα της φτώχειας και της πραγματικής της φύση ως κινητήρια δύναμη του κόσμου. Είσαι στην Μέση Ανατολή του Μεσαίωνα, άνθρωποι κοιμούνται έξω από πόρτες σπιτιών και 
φοροεισπράκτορες είναι έτοιμοι να παραβιάσουν το σπίτι σου. Μεταφέρεσαι στο Παρίσι του 14ου αιώνα, είσαι ένας επαίτης σε μια θάλασσα από επαίτες και παρακαλάς σε κάποια εκκλησία για λίγη βοήθεια.
Α! Κοίτα είσαι ο αρχηγός μια φυλής στην Λατινική Αμερική, είσαι πλούσιος, αλλά γρήγορα αυτό θα αλλάξει. Οι αποικιοκράτες θα έρθουν και σου πάρουν τα πάντα. Σε κάθε μορφή σύγχρονης φτώχειας θα βρεις τον εξαναγκασμό. Είσαι στην φυλακή, από το παράθυρο βλέπεις να σκοτώνουν τον λαό σου. Τώρα, όμως είσαι ξανά πίσω στην Ευρώπη του 1800, πίσω σε ένα κάρο, πηγαίνοντας να βρεις μια καλύτερη ζωή στην πόλη. Οι δυο φάσεις της φτώχειας χωρίζονται στους ανθρώπους που ζούσαν στην γη και η δεύτερη σε αυτούς της αστικής πείνας και εξαθλίωσης. Οι μηχανές δουλεύουν όλο και πιο γρήγορα και συ νιώθεις ότι δουλέυεις όλο και πιο πολύ, αδιάκοπες ώρες, ακραία φτώχεια, μαζική παιδική εργασία στον βωμό της εξέλιξης.
Οι πλούσιοι φαίνεται να θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν αλλάζουν ποτέ το σύστημα. Συναντάς το Karl Marx, τον ιδρυτή του κομμουνισμού και θα σου μάθει ότι: “Οι πλούσιοι θα κάνουν τα πάντα για τους φτωχούς εκτός από το να σταματήσουν να τους εκμεταλλεύονται”. Θα εναντιωθείς στην καταπίεση, θα διαμαρτυρηθείς, θα πολεμήσεις, θα ρίξεις κυβερνήσεις, θα απαιτήσεις ίσα δικαιώματα. Παγκόσμιοι πόλεμοι και οικονομικές κρίσεις έρχονται και φεύγουν, παρόλ’ αυτά νιώθεις τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα, έχεις τα όμορφα προάστιά σου, πολυτελή ψυγεία, ηλεκτρικές σκούπες, τηλεοράσεις. Η φτώχεια όμως συνεχίζεται, στο όνειρο αυτό θες μια απάντηση. Εσύ και τα αδύναμα χέρια σου θα βρεθείτε κάπου στην Ινδία να κουβαλάς πέτρες, ενώ δίπλα ένα τρένο με σιτηρά θα μεταφέρεται προς εμπόριο από τους Βρετανούς, ενώ ο λιμός καταφθάνει και σκοτώνει 11 εκατομμύρια ανθρώπους. Σερβίρεις σε φτωχούς εργάτες στην Ν.Αφρική κάπου στο 1930. Κάποτε ήταν αγρότες αλλά οι λευκοί τους πήραν την γη και δουλεύουν πλέον, σε ορυχεία. Στην αντανάκλαση των ποτηριών βλέπεις την ιστορία των επόμενων 30 χρόνων, τανκς, πολεμικά αεροπλάνα, βομβαρδισμοί, στρατόπεδα συγκέντρωσης, Τα Ηνωμένα Έθνη θα θέσουν επί τάπητος την εθνική ανεξαρτησία και την καταπολέμηση της φτώχειας.
Κοίτα, είσαι τόσο διαφορετική! Φοράς ένα ακριβό φόρεμα, δεν είσαι φτωχή, αλλά μια μελλοντική αρχηγός μιας φτωχής χώρας. Είσαι ο πρόεδρος της Γκάνας και δέχεσαι μεγαλόπνοα σχέδια από άνδρες με κουστούμια από την Δύση και καταλήγεις σε μια δίνη χρεών. Καθώς τρέπεσαι σε φυγή βλέπεις στην χώρα σου παιδιά με Καλάσνικοφ, βιασμούς, γενοκτονίες, λιμούς που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
Σήμερα, ξεκινάμε ένα νέο κεφάλαιο στην φτώχεια επειδή είναι απόλυτα αναστρέψιμη, αλλά η αναδιοργάνωση του συστήματος απόλυτα ανέφικτη. Το χρηματικό κεφάλαιο που διαρρέει από τις φτωχές χώρες εκτιμάται γύρω στα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια, 8-10 φορές μεγαλύτερο από την φιλανθρωπική βοήθεια που λαμβάνουν ετησίως. Α, τελικά έχεις πιάσει δουλειά σε έναν οίκο δημοπρασίας. Είσαι ένας απλός υπάλληλος που κουβαλάει την Κραυγή του Edvard Munch. Ακούς δεκάδες εκατομμύρια ποσά να ανεβαίνουν συνεχώς και η κραυγή του πίνακα να φωνάζει ακόμα πιο δυνατά για την ανισότητα του κόσμου σου, έναν ιό χωρίς αντίδοτο…
Ξυπνάς, ήταν απλά ένα όνειρο. Είσαι στο δρόμο μιας σύγχρονης πόλης, ανάμεσα σε διαδηλωτές, σε έναν δρόμο που μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται μπορεί να μετατραπείς κι εσύ γρήγορα, ήρωας του ονείρου σου. Η ιστορία της φτώχειας που λέμε συνήθως στον εαυτό μας, δεν είναι η πραγματική και η φιλανθρωπική αρωγή δεν είναι σίγουρα η λύση, παρά η παροχή εργαλείων και δυνατοτήτων για προσωπική πρόοδο και ανεξαρτησία. Η λύση θα ήταν μάλλον να αφήσουμε για λίγο την οικονομία στην άκρη, και να ασχοληθούμε με την ανθρωπιά. Να βάλουμε ως κύριο μέλημά μας να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας, και όχι τόσο την οικονομία ή την τσέπη μας. Να τιμήσουμε τους ανθρώπους που δίνουν καθημερινές μάχες για ζωή, τις ικανότητες και τις πρωτοβουλίες τους. Να μάθουμε να φερόμαστε συλλογικά. Γιατί αλλιώς, το “όνειρο” αυτό που έβλεπες θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα. Και συντομότερα από όσο περιμένεις.
Εμπνευσμένο από την ταινία του Ben Lewis, Poor us: An animated history. Το φωτογραφικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε μέσα στο άρθρο είναι του φωτογράφου Sebastião Salgado.
Την ευθύνη για τις πληροφορίες και τις απόψεις που εκφράζονται φέρει ο συγγραφέας.
[:]
