[:EL]H Abha Dawesar στην ομιλία της μας υπενθυμίζει ότι σε ένα κόσμο που χάριν στην τεχνολογία κινείται συνεχώς, έχουμε ξεχάσει πως να ζούμε στο τώρα με αποτέλεσμα το παρόν να γίνεται παρελθόν. Εξηγεί πως όντας προσκολλημένοι σε δυο πραγματικότητες, καταλήγουμε να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και μαζί με αυτό την έννοια της ζωής, καθώς ο χρόνος δείχνει φροντίδα, και η φροντίδα αγάπη. Το άρθρο που παρατίθεται παρακάτω από το TED blog μαζί με την ομιλία έχουν σκοπό να μας φέρουν λίγο πιο κοντά στο τώρα των αισθήσεων και των εμπειριών που έχουμε λίγο πολύ αντικαταστήσει.
Πόση ώρα κοιτάς μια οθόνη; Πιθανότατα αυτό δεν είναι το ξεκίνημα της ημέρας σου στη κινητή σου συσκευή ή υπολογιστή – και πιθανότατα δεν θα είναι ούτε το τέλος της. Η ανάγνωση αυτού του άρθρου αποτελεί απλά μια στιγμή της ψηφιακής σου ημέρας, φωλιασμένη ανάμεσα στις ενημερώσεις στο Facebook, τις δημοσιεύσεις στο Twitter, τα reblog στο Tumblr, τα βίντεο στο YouTube και, φυσικά, περισσότερα άρθρα. Εσύ και εγώ λειτουργούμε σε αυτό που η ομιλήτρια Abha Dawesar καλεί “digital now”, μια ροή χρόνου που είναι παράλληλη με το παρόν αλλά ταυτόχρονα σε ανταγωνισμό μαζί του.
Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να προσέξεις πλήρως το παρόν λέει η Dawesar, μια νομπελίστρια. Σε αυτή τη ποιητική ομιλία κοιτάει τους κινδύνους των τεχνολογιών μας ,που διαστρεβλώνουν τον χρόνο και τον χώρο, και τι ακριβώς συμβαίνει όταν θολώνουν οι γραμμές μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
“Η τεχνολογία έχει αλλάξει τη ροή μας στο χρόνο… Τόσοι πολλοί από εμάς έχουν την αίσθηση ότι το βέλος του χρόνου δείχνει παντού και πουθενά ταυτόχρονα,” προειδοποιεί. “Κάθε ψηφιακό ορόσημο είναι μια πρόσκληση να αφήσεις αυτό που κάνεις τώρα και να πας κάπου αλλού και να κάνεις κάτι άλλο.”
Φυσικά, η Dawesar, δεν είναι η μόνη που σκέφτεται τις βαθιές συνέπειες που έχει η τεχνολογία στις εμπειρίες μας. Πολλοί άλλοι μελετητές, συγγραφείς και διανοούμενοι αναλογίζονται τις θετικές και αρνητικές συνέπειες μιας κοινωνίας βυθισμένης στον διαδικτυακό κόσμο – και πολλοί από αυτούς καταλήγουν σε διαφορετικά συμπεράσματα. Παρακάτω υπάρχει μια συλλογή από ιδέες, σκέψεις και ερωτήσεις που διαμορφώνουν το πνευματικό τοπίο του άγριου digital now.
“Υπάρχει για παράδειγμα αυτή η απλή ανατριχιαστική αίσθηση κατά την οποία το Internet είναι απλά μια θορυβώδες και απεριόριστη βιβλιοθήκη στην οποία τώρα ζούμε. Σαν κάποιος να πηγαίνει για ύπνο κάθε βράδυ στη πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, περικυκλωμένος από φυλλάδια και αντιπαραθέσεις και πιθανότητες. Υπάρχει ο τομέας της κοινωνιολογίας, της επιστήμης, παλιές παρτιτούρες μουσικής και μενού και εσύ μπορείς να πας στα δωμάτια περιοδικών οποιαδήποτε στιγμή και να διαβάσεις παλιά τεύχη του New Statesman. (Και μπορείς να ψιθυρίσεις δυνατά σε έναν φίλο στο διπλανό θάλαμο για να μάθεις τα σκορ του hockey.)”-Adam Gopnik στο κομμάτι του The New Yorker , “The Information”
“Είμαι το είδος του ατόμου που τον παίρνει ο ύπνος διαβάζοντας Twitter. Τουλάχιστον μια φορά τον μήνα εθίζομαι τόσο πολύ με ένα παιχνίδι του κινητού που χάνω τη στάση του μετρό. Η αγάπη μου για τον ψηφιακό κόσμο με έχει οδηγήσει σε μια υπέροχη καριέρα αλλά τώρα φαίνεται ότι η κατάσταση μου ως μπαμπάς εθισμένος με την τεχνολογία έβλαπτε τον γιο μου. Μήπως όταν τον κρατούσα στα πόδια μου και σερφάραμε στο διαδίκτυο, ήταν σαν παθητικό κάπνισμα για το εύθραυστο νεανικό μυαλό του;”- Ben Popper από το The Verge στην ιστορία “Is Technology Scrambling My Baby’s Brain?”
“Ο ελεύθερος χρόνος στο Διαδίκτυο δεν είναι τόσο το να ασχολείσαι με ένα συγκεκριμένο χόμπι όσο το να επιτρέπεις το χόμπι σου να πλημμυριστεί από άλλα μη συγγενικά ενδιαφέροντα. Είναι ένας τρόπος να ενισχύεις την τάση που έχει ο εγκέφαλος σου να ρωτά γιατί έτσι αφήνοντας τον να πέσει με τα μούτρα σε μια άπειρη ροή ερωτήσεων και στα διαδικτυακά κομμάτια του πάζλ που μπορούν να συναρμολογηθούν σε κάτι που να πλησιάζει την απάντηση.” Michael Thomsen του Complex Tech
“Στον Ιστό, συναντάμε πολλές πηγές πληροφοριών, όλες σε απόλυτη ισχύ. Η μικρή μας δακτυλήθρα υπερχειλίζει καθώς τρέχουμε από βρύση σε βρύση. Μεταφέρουμε μόνο ένα μικρό σωρό από σταγόνες από διαφορετικές βρύσες και όχι μια συνεχόμενη, συνεκτική ροή.” – Nicholas Carr στην ιστορία “The Web Shatters Focus, Rewires the Brain”
“Αναμενόμενα ο χρόνος που οι άνθρωποι περνούν στον υπολογιστή τους “για χαλάρωση” έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο η ψυχαγωγία στον υπολογιστή αποτελεί μόνο 13 λεπτά από τις πέντε ώρες ελεύθερου χρόνου που έχει ο μέσος Αμερικανός.” -Simone Foxman από το The Atlantic στο άρθρο “What Would You Be Doing If You Spent Less Time Online?”
“Ο χειρότερος φόβος είναι μια μαύρη οθόνη και ένας χαμένος φορτιστής.” Molly Horan από το Mashable
“Η περίοδος κατά την οποία δεδομένα μπορούν να αποθηκευτούν σε μαγνητικούς δίσκους δεν έχει ούτε μια δεκαετία. Έτσι εμφανίζεται ένα ενδιαφέρον πρόβλημα. Πως καλούμαστε να διατηρήσουμε πληροφορίες για τον πολιτισμό μας σε μια χρονοκλίμακα που διαρκεί περισσότερο από αυτόν;… Σήμερα παίρνουμε μια απάντηση… “-H τεχνολογική κριτική του MIT “The Million-Year Data Storage Disk”
“Ναι, η συνεχή άφιξη πακέτων πληροφοριών μπορεί να γίνει αποπροσανατολιστική ή εθιστική, ειδικά για ανθρώπους με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής. Αλλά ο αποπροσανατολισμός δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Η λύση είναι να μην παραπονιόμαστε για την τεχνολογία αλλά να αναπτύσσουμε στρατηγικές αυτοέλεγχου, όπως κάνουμε και με κάθε άλλο πειρασμό στη ζωή.” –Steven Pinker γράφει στο The New York Times op-ed “Mind Over Mass Media”
“Τα σημερινά εργαλεία προσωπικής έκδοσης, σχεδόν από την αρχή, ήταν σχεδιασμένα να ευνοούν το παρόν και να αγνοούν το παρελθόν. Όταν τα blog πρωτοέγιναν δημοφιλή ήταν όλα οργανωμένα με αντίθετη χρονολογία, με το ποιο πρόσφατο άρθρο στην κορυφή, και τα παλαιότερα να ξεθωριάζουν στο φόντο με τον προφανή υπαινιγμό από εκείνο το σχέδιο να είναι το ότι οτιδήποτε γράφεται σήμερα είναι πιο σημαντικό από ότι είχε γραφτεί τη προηγούμενη εβδομάδα ή χρόνο. Αυτό το σχέδιο συνεχίστηκε σε κάθε βασικά εργαλείο κοινωνικής δικτύωσης.” Clive Thompson σε μια συνέντευξη με το The New Yorker[:]
