[:EL]Κάθε TEDx event φημίζεται για τις ομιλίες του που μέσα σε μόλις λίγα λεπτά καταφέρνουν να περάσουν μία νέα ιδέα σε κάθε τομέα. Όμως 10 λεπτά δεν είναι αρκετά πάντα για να καταλάβεις τον λόγο για τον οποίο ένας ομιλητής παθιάστηκε με την συγκεκριμένη ιδέα. Και σίγουρα λίγα λεπτά δεν χωράνε όλη τη γνώση που θα θέλαμε να μας μεταδώσει ένας άνθρωπος που έχει πετύχει στο πεδίο του. Για τον λόγο αυτό ζητήσαμε από όλους τους ομιλητές της φετινής διοργάνωσης να μας αφιερώσουν λίγη ώρα παραπάνω για να κατανοήσουμε καλύτερα τόσο τις ιδέες τους όσο και τους ίδιους. Ο Μάκης Καλαράς μας μιλάει για τη σημασία της ανεξαρτησίας, του αθλητισμού και των extreme sports για τα άτομα με αναπηρία. Μια πολύ πλούσια και ενδιαφέρουσα συνέντευξη από έναν άνθρωπο με απίστευτο χιούμορ και θετική ενέργεια!
- Ποιες είναι οι ιδέες που θέλετε να περάσετε μέσα από την ομιλία σας στο TEDxUniversityofMacedonia;
Θέλω να περάσω πρώτον ότι όλες οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα χρειάζεται να ενημερωθούν και να γίνουν προσβάσιμες στα άτομα με αναπηρία. Υπάρχει, δυστυχώς, η αμφίδρομη σχέση ότι οι μεν ανάπηροι δεν βγαίνουν έξω επειδή δεν υπάρχει προσβασιμότητα, και οι δε επιχειρήσεις δεν ασχολούνται με την προσβασιμότητα, γιατί δεν βλέπουν τους ανάπηρους να κυκλοφορούν. Πρέπει να φτιάξουν τις υποδομές και ο ανάπηρος θα έρθει. Επιχειρηματικά και μόνο να το δει κανείς, πολλά άτομα με αναπηρία θα πάνε σε μια καφετέρια, για παράδειγμα, αν γνωρίζουν ότι υπάρχουν ειδικές τουαλέτες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά συνήθως οι ανάπηροι έχουν και παρέα μαζί τους, οπότε η κατανάλωση στην επιχείρηση αυξάνεται κι άλλο. Κι ενώ οι ιδιώτες συνήθως επενδύουν στο κέρδος, στην πορεία κερδίζουν τη χαρά της συμμετοχής και έχουν ψυχολογικό όφελος κάνοντας την επιχείρησή τους προσβάσιμη. Η προσβασιμότητα στην Ελλάδα μπορεί να είναι ένας οικονομικός πόλος, που θα ελκύσει και πολλούς τουρίστες. Επίσης, θέλω να περάσω ότι οι ανάπηροι πρέπει να πάρουν θάρρος. Υπάρχουν extreme sports για ανάπηρους. Η αναπηρία δεν περιορίζει κάποιον μόνο στα συνηθισμένα αθλήματα. Οι ανάπηροι πρέπει να έχουν ισάξια δικαιώματα με τους υπόλοιπους και στην καθημερινότητα και στα αθλήματα, και η αναψυχή είναι κάτι το απαραίτητο, δεν είναι πολυτέλεια. Αυτή σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις. Ο αθλητισμός σου δίνει μπαταρία για να κάνεις και τα υπόλοιπα.
- Πώς κάποιος κάθε μέρα έχει τη δύναμη να αντέχει αυτό το σκληρό πρόγραμμα που απαιτεί ο πρωταθλητισμός;
Είναι αρρώστια. Σήμερα είμαι στη Θεσσαλονίκη, ήρθα να μιλήσω στο TEDx, και αύριο σίγουρα θα πάω γυμναστήριο εννιά η ώρα το πρωί. Την Κυριακή, πριν πάω να πετάξω θα ξαναπάω. Δεν χάνω την προπόνηση μου. Έχω συνηθίσει, όλα τα χρόνια έχω μεγαλώσει έτσι και μου δίνει δύναμη. Όταν κερδίζεις το στόχο, όταν, για παράδειγμα, βγήκα πρώτος στην ολυμπιάδα, αυτό σε γεμίζει δύναμη και θέλεις να ανέβεις ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Όταν κάποιος σου λέει: «Μπράβο, δόξασες την Ελλάδα…», παίρνεις πολλή ενέργεια! Είναι και ψώνιο, λίγο!
- Στη Λήμνο πραγματοποιήσατε το “Keros for all”, που δίνει προσβασιμότητα σε extreme sports και σε άτομα με αναπηρία. Πώς ξεκίνησε η ιδέα αυτή;
Έχω ξεκινήσει να κάνω extreme sports από το 2009 και μετά. Tο 2009 που έκανα πρωταθλητισμό στη δισκοβολία, τα extreme sports απαγορεύονται γιατί είναι επικίνδυνο να χτυπήσεις, και πόσο μάλλον, όταν είσαι ανάπηρος και έχεις μόνο τα πάνω άκρα, που κάνουν τη δουλειά και των κάτω άκρων, είσαι πολύ ευαίσθητος και εύθραυστος. Δηλαδή, στην ιδέα και μόνο μην χτυπήσεις δεν κάνεις τίποτα άλλο. Έτσι, από το 2009 που σταμάτησα τη δισκοβολία, ξεκίνησα το σκι. Από εκεί και πέρα άρχισε το μικρόβιο της δυσκολίας και της επικινδυνότητας που τελικά έχω. Γενικά έκανα πολλά αθλήματα. Με το σύλλογο «Περπατώ» επίσης έκανα πάρα πολλά αθλήματα: κανό, rafting, scuba diving, τοξοβολία κλπ. Έτσι και από διάφορες συνεντεύξεις μου, με βρήκε το Surf Club Keros με τους επιχειρηματίες του και μου πρότειναν να συνεργαστούμε. Να πάω, δηλαδή, να συμβάλω στο να γίνει προσβάσιμο το κέντρο. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά γιατί το πιο ωραίο πράγμα για άτομα με αναπηρία είναι να κάνουν κάτι extreme.
- Έχει απήχηση ή κόσμος φοβάται να κάνει κάτι extreme;
Σίγουρα φοβάται, γιατί κάποιος που έχει χάσει την αρτιμέλειά του από κάποιο τροχαίο είναι λίγο πιο επιφυλακτικός. Αυτοί όμως που το ανακαλύπτουν, μετά κολλάνε εύκολα, γιατί το extreme πράγμα σου δίνει και extreme ψυχολογία. Δηλαδή όταν καταφέρεις κάτι πολύ δύσκολο, τότε χαίρεσαι. Όταν καταφέρνεις κάτι εύκολο χαίρεσαι λίγο! Στους αναπήρους λείπει αυτή η ψυχολογία.
- Ένα άτομο που έχει πάθει ατύχημα και αναπτύσει φοβίες, πώς το πείθουμε να ξεκινήσει extreme sports;
Το βήμα είναι να γίνει ανεξάρτητος. Να μάθει να ζει μόνος του. Υπάρχουν πολλά άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα που δεν έχουν κάνει αποκατάσταση και δε γνωρίζουν τα βασικά π.χ. να οδηγήσουν. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κέντρο αποκατάστασης σωστό, και η αποκατάσταση και η αυτονομία είναι το παν για έναν ανάπηρο. Άμα είσαι αυτόνομος έχεις και άλλη ψυχολογία. Όλοι οι ανάπηροι που έχω γνωρίσει που δεν είναι καλά ψυχολογικά, δεν είναι και αυτόνομοι. Μόλις γίνουν «μάγκες» (μάγκας σημαίνει να οδηγάει, να πάρει το αυτοκινητάκι του, να ξέρει αν πέσει κάτω να σηκωθεί, να φλερτάρει, να βγει έξω να πιει ποτό…) ανεβαίνει η ψυχολογία τους αρχίζουν να κάνουν πράγματα. Το φλερτ, ειδικά, είναι το διδακτορικό. Σημαίνει ότι έχεις λύσει και ξεπεράσει όλα τα άλλα προβλήματα και θες να αρέσεις. Δηλαδή είσαι πτυχιούχος!
- Ποιες είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων αφού δοκιμάσουν τα extreme sports;
Χαμογελάνε πάρα πολύ έντονα. Πριν είκοσι μέρες κάναμε ένα γκρουπ με το σύλλογο «Περπατώ» στην Κομοτηνή με διάφορες τέτοιες δραστηριότητες. Και με τα έξι άτομα που ήρθαν, σε δέκα μέρες θα ξανακάνουμε κανό, τοξοβολία και άλλα αθλήματα. Και οι έξι θα ξανάρθουν. Και εννοείται ότι τα αθλήματα δεν είναι προσβάσιμα μόνο για αναπήρους, αλλά για όλους, ώστε να μπορεί να έρθει κάποιος με τους φίλους του. Και τότε ανεβαίνει η ψυχολογία του αναπήρου γιατί δεν υπάρχει διαχωρισμός. Για αναρρίχηση που πήγαμε, για παράδειγμα, ήμασταν σαρανταπέντε άτομα και οι ανάπηροι ήμασταν τρεις. Από τα δεκαπέντε τζιπ, τα δύο τα οδηγούσαν ανάπηροι δηλαδή δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά. Τότε νιώθεις ωραία, ότι δεν περιθωριοποιείσαι.
- Αρκετά άτομα που έχουν κάποια αναπηρία λόγω ατυχήματος αντιμετωπίζουν τη ζωή με λιγότερη αισιοδοξία. Πώς μπορεί ο αθλητισμός να βοηθήσει κάποιον να το ξεπεράσει αυτό;
Ο αθλητισμός είναι το Α και το Ω για τον ανάπηρο. Πρώτα απ’ όλα ξεκινάς να κάνεις αθλητισμό για να δυναμώσεις το κορμί σου, για θέμα αποκατάστασης. Τον πρώτο καιρό που έχεις πάθει τροχαίο, πρέπει να μπεις σε πρόγραμμα εκγύμνασης ώστε να αντικαταστήσεις τα κάτω άκρα με τα πάνω. Ο αθλητισμός σου προσφέρει επίσης το να είσαι κοινωνικά καλύτερος: παίζεις μπάσκετ ή πηγαίνεις γυμναστήριο ή κολυμβητήριο και συναναστρέφεσαι με άλλα άτομα. Τα άτομα αυτά δεν θα έχουν απαραιτήτως αναπηρία. Αν είναι με αναπηρία είναι καλό γιατί ανταλλάσσεις πληροφορίες από τη δικιά σου αναπηρία με τους άλλους και παίρνει δύναμη ο ένας από τον άλλον, ενώ όταν δεν είναι ανάπηροι πάλι παίρνεις δύναμη γιατί και μετά από το ατύχημα πας στο ίδιο γυμναστήριο που πήγαινες και παλιά. Ο αθλητισμός είναι πολύ σπουδαίος για τον ανάπηρο. Αν μάλιστα το προχωρήσεις σε πρωταθλητισμό, όπως εγώ, ταξιδεύεις σε όλον τον κόσμο και οικονομικά και κοινωνικά περνάς πολύ ωραία.[:]
